مدت ها بود خبري از «فريبرز عرب نيا»، بازيگر نقش مختار در سريال «مختارنامه»، نبود. تا اينكه چندي پيش باخبر شدم که عرب نيا به دليل تعطيلات تابستاني به ايران برگش
فریبرز عرب نیا: برنامه ایی جهت سینمای مستقل نداریم
عبارات مهم : ايران
مدت ها بود خبري از «فريبرز عرب نيا»، بازيگر نقش مختار در سريال «مختارنامه»، نبود. تا اينكه چندي پيش باخبر شدم که عرب نيا به دليل تعطيلات تابستاني به ايران برگشته. همين وقت مناسبي شد که به سراغش بروم و نحوه فعاليت هاي هنري اش را جويا شوم.
برنامه ایی جهت سینمای مستقل نداریم / فریبرز عرب نیا
او در اين گفت وگو به برخي از رفتارهاي غيرحرفه اي که در سينماي ايران رايج شده است اعتراض داشت؛ مثل آوردن اسپانسر ازسوي بازيگران در فيلم هاي سينمايي! يا اينکه آیا فيلم سازان بزرگ سينماي ايران همچنان بايد براي ساخت فيلمشان اجازه بگيرند.
همين طور تأکيد کرد که افتخارات سينماي ايران نتيجه فعاليت هاي ارزشمند فيلم سازان «سينماي مستقل» است و اينکه هيچ وقت در تاريخ هنر، سينماي دولتي موفق نبوده و نيست. مشروح گفت وگوي «شرق» با فريبرز عرب نيا را بخوانيد.
مدت ها بود خبري از «فريبرز عرب نيا»، بازيگر نقش مختار در سريال «مختارنامه»، نبود. تا اينكه چندي پيش باخبر شدم که عرب نيا به دليل تعطيلات تابستاني به ايران برگش
بعد از بازي در سريال «مختارنامه» و کارگرداني ميني سريال «رنگ شب» كه در شبکه هاي متفاوت تلويزيون پخش شد، ديگر شاهد حضور شما در تلويزيون و سينما نبوديم. علت اين غيبت چيست؟
دليل دوري من از عرصه هنر اين است كه فعلا ساكن ايران نيستم و تمام وقت در خدمت كارهاي پسرم هستم. به همين دليل طبق قراري كه با خودم گذاشته ام، احتمالا تا يكي، دو سال آينده هم خبري از من نخواهيد شنيد.
در ايران بازار كار هنري سازوكار چندان منطقي اي ندارد. آيا با اين غيبت از فضاي سينما و تلويزيون ايران، به كارتان لطمه اي وارد نمي شود؟
براي بازيگران به طور خاص اين گونه نيست! بازيگر وقتي مداوم ازسوي تماشاگران ديده شود، در ذهن مي ماند. از قديم مي گويند سينما به شدت بي رحم و فراموش كار هست. از اين نظر گفته شما كاملا درست هست. دوري ام مي تواند باعث ايجاد فاصله اي جدي ميان من و تماشاگران شود، ولی حقيقت اين است كه خوشبختانه از سال ها قبل برنامه ريزي زندگي ام اين گونه بوده که اولويت هايم معناي «روي بورس بودن» ندهد.
برنامه ایی جهت سینمای مستقل نداریم / فریبرز عرب نیا
در شرايط فعلي اولويت براي من زندگي پسرم است که امکان دارد هزينه اش فراموش شدن من باشد. هرچند از معجزات سرنوشت اين بود كه در پنج، شش سالي كه به واسطه بازي در «مختارنامه» از سينما دور افتاده بودم، سينما در دوره فترت طولاني به سر مي برد.
سالن هاي سينما در سيطره فيلم هاي سطحي بودند و بسياري از طرفداران جدي سينما از من تقدیر مي کردند كه به اين بازار ابتذال آغشته نشدم. وقتي به سينما برگشتم، به نظرم رسيد غيبتم خيلي ضربه زشت نشده. نكته ديگر در مورد بازيگر به شكل كلي اين است كه بازيگران از جايي به بعد در خاطره جمعي مردم حك مي شوند و خطر فراموشي تهديدشان نمي كند؛ به عنوان مثال اگر جاي مرحوم شكيبايي خالي هست، هيچ وقت ارج و قربشان كم نشده است.
مدت ها بود خبري از «فريبرز عرب نيا»، بازيگر نقش مختار در سريال «مختارنامه»، نبود. تا اينكه چندي پيش باخبر شدم که عرب نيا به دليل تعطيلات تابستاني به ايران برگش
به دليل فوت ايشان، هيچ فيلم تازه اي از ايشان ديده نمي شود، ولی از معجزات سينما اين است كه نسل فعلي كارهاي ايشان را بيشتر از بازيگران فعال و روي بورس كنوني قبول دارند.
مثل اتفاقي که براي بازيگر بزرگ سينما؛ يعني دانيل دي لوئيس، اين روزها رقم خورده. او با وجود گزيده کاري اش، از دنياي بازيگري سينما خداحافظي کرد، ولی هيچ وقت تأثيرات غيرقابل انکار او در تاريخ سينما فراموش نمي شود؟
برنامه ایی جهت سینمای مستقل نداریم / فریبرز عرب نیا
کاملا مثال بجايي مطرح کرديد. دانيل دي لوئيس كه از بازيگران موردعلاقه من هست، از دنياي بازيگري خداحافظي كرد، ولی فيلم هايش چندباره ديده خواهد شد و به بزرگي و ارزش كارش بيشتر پي خواهند برد. مثال ديگر، باب ديلن، ترانه سرا و موزیک ساز بزرگ آمريكايي كه سال گذشته جايزه نوبل ادبيات را دريافت کرد.
از سال ها قبل كه او به عنوان نابغه موسيقي آشنا مي شد و هنوز هم مي شود، از برگزاري تور و كنسرت كناره گيري كرد، درحالي که در دنیا غرب چنين رفتاري يعني ازدست رفتن مقدار بسيار هنگفتي دلار كه قطعا خوشايند تهيه کنندگان و دلال هاي هنري نبوده و نيست.
به همين دليل بعد از چندوقت دلال ها سراغ مدير هميشگي برنامه هاي او مي روند كه خيلي به ديلن نزديك بوده و از او درخواست مي كنند كه ديلن را دوباره به دنياي هنر برگرداند. چون مردم هنوز شيفته اش هستند و كنسرت هايش كاملا پيش فروش مي شده است است.
بعد از صحبتي چنددقيقه اي بين مدير برنامه و ديلن، مدير برنامه نزد دلال ها بازمي گردد و با خنده مي گويد، يك جمله گفت كه بهتر است همه مان پيگيري اين عنوان را فراموش كنيم. او گفت: «من تا كي بايد شاهكار خلق كنم؟ خودم ديگر خسته شده است ام». به نظرم اينها مطالبي است که مي توان از تاريخ هنر درس گرفت.
به نظر شما آیا دانیل دی لوئیس در دهه ٥٠ زندگی اش و در اوج موفقیت صحنه را ترک می کند؟
مهم تر از این سؤال که آیا خداحافظی کرد، این است که چگونه خداحافظی کرد! حدس من این است که آخرین بازی او در سینما (که هنوز اکران نشده) بزرگ ترین و بی نقص ترین بازی اش در کارنامه هنری اوست.
کارگردان این فیلم هنوز دیده نشده، پل تامس اندرسن است که خود همچون دی لوئیس یک اعجوبه تمام عیار است که فیلم هایش یکی از دیگری دیدنی تر و به یادماندنی تر هستند.
قبل از این هم فیلم بسیار خوب و بزرگ (there will be blood) با ترجمه خوب «خون به پا خواهد شد»، محصول همکاری عالی و بی نقص این دو هنرمند بزرگ عرصه سینما بوده است که جهت هردو نیز اسکار به بار آورد.
پس حدس من این است که گویی با فیلمی از دنیای سینما خداحافظی کرده که احتمالا تا سال ها، بلکه دهه ها همانندش ساخته نخواهد شد. من که شخصا بی صبرانه منتظر دیدن بازی آخر او در این فیلم وسوسه کننده هستم.
مثال دیگر آخرین بازی یک بازیگر بسیار خوب دیگر است به نام «فیلیپ سایمور هافمن» که بازی هایش را بسیار دوست دارم. البته او خداحافظی نکرد، بلکه از این دنیا رفت. او نیز آخرین بازی اش در فیلمِ یک کارگردان استاد فن بود با نام «آنتوان کور بژن»؛ یک بازی یکدست و بی نقص با فینالی حیرت انگیز و بسیار کنترل شده است که هیچ گاه تأثیرش از یاد تماشاچی نخواهد رفت.
درست است که هر کدام از اين بازیگران و صورت های معروف حروفي به الفباي تاريخ هنر افزوده اند و قابل از بین بردن هم نيستند. ولی آيا فکر نمي کنيد اوضاع در ايران کمي تفاوت مي کند؟
شايد! ولی در کل مسئله همان است و مي شود نتيجه گرفت که بازیگران و صورت های معروف حقيقي بخشي از خاطره ماندگار جمعي مي شوند. نكته دوم اينكه از جايي به بعد تكرار مكررات براي هنرمند به مثابه سم کشنده اي هست. او هم احتياج به هواي تازه دارد. بنابراين من هم سعي مي کنم با الگوبرداري از بازیگران و صورت های معروف حقيقي براي بازسازي خودم از اين خلأ اجباري استفاده بهينه كنم.
مي توان گفت در جست وجوي هواي تازه هستيد؟
به معنايي يك جور منزل تكاني روحي است يا بازپروري ساختار رواني و رابطه خودم با بيرون از خودم كه بخشي از آن مخاطبان هستند و بخشي دشمنان! ديدن رفتارهاي آنها در اين ماجراها درس هاي بزرگي به من مي دهد.
چطور؟
به طور مثال سال گذشته به باعث واکنش‌ها نادرست وزارت ارشاد و مديرانش در آن مقطع که موجب ازدست رفتن حقوق من در فيلم «گاهي» شد، اعلام کردم با اين مديران و آن شيوه و روال ديگر کار نخواهم کرد. ولی گروهي در مطبوعات و شبکه هاي اجتماعي و مجازي با تيتر غلط نوشتند که «عرب نيا از دنياي بازيگري خداحافظي كرد»!
کدام نشريه رسمي يا معتبري چنين تيتري زد؟
اطلاع ندارم کدام يک ابتدا اين خبر نادرست را منتشر کرد. ولی در مطبوعات و فضاي مجازي چندين بار منتشر شد و كم كم گسترش پيدا كرد كه حتي طرفداران من با نگراني و رنجش از من مي پرسيدند يا مي گفتند آيا از ايران رفته ايد كه ديگر نياييد؟!
در صورتي كه هيچ كدام از اينها صحت نداشتند و قرار نبوده و نيست که براي هميشه از ايران بروم و بازيگري را كنار بگذارم. يا خبرنگار محترمي كه از معدود كساني است كه به سلامت حرفه اي ايشان ايمان دارم، از من پرسيد «واقعا حتي اگر پيشنهادهاي وسوسه انگيز به شما شود، به عنوان نمونه اگر آقاي فرهادي هم به شما پيشنهاد كند، كار نخواهيد كرد؟» که پاسخ دادم: «حتي اگر ايشان به من پيشنهاد بازي بدهند و قرار باشد فيلم در ايران براساس سياست هاي تناوب اكران به نمايش عمومي در آيد، بله كار نخواهم كرد. ولی اگر خارج از ايران باشد، كار خواهم كرد».
بعد، بعضي ها در فضاي مجازي و مطبوعات حرف هايم را به دروغ به اين شكل منتشر کردند كه من در اين ارشاد كار نخواهم كرد مگر با آقاي فرهادي در خارج از كشور! اگر قرار بود عرب نيا از فرهادي يا هركس ديگر درخواست حضور در فيلمش را داشته باشد، خب به خودش مي گفت.
تعارف هم كه نداريم. من در حدود ٣٠سالي كه فعاليت داشته ام حتي يك بار نشده از كارگرداني درخواست كنم که در فيلمش حضور داشته باشم. چون اصلا نگاه من به اين حيطه اين گونه نيست. به نظرم نقش براي يك نفر مقدر مي شود. كمااينكه خيلي از نقش ها را رد كرده ام و كساني ديگر آن نقش ها را بازي كردند كه سهمشان بود.
اما اين دشمني ها متأسفانه عمر و انرژي يك هنرمند را تلف مي کند. درحالي که در ايران فيلم سازان خوب براي اينكه هنرشان را به اثبات برسانند خيلي كارها انجام مي دهند كه جزء وظيفه ارزش نيست. مثل اينکه مجبورند هم کارگرداني كرده و هم خودشان سرمايه گذاري کنند! حتي جاي طراح صحنه لباس و تدوينگران و… هم فکر مي کنند.
در صورتي كه در سينماي حرفه اي دنيا به عنوان نمونه طراحان صحنه و فيلم برداران آپشن هاي ديگري را غير از آنچه از آنها خواسته اند در نظر مي گيرند كه كارگردان سر صحنه دغدغه اي خارج از وظيفه اش نداشته باشد. به همين دليل به عنوان نمونه كلينت ايستوود در اين سن وسال با ايده هاي خلاقانه همچنان فيلم هاي خوبي مي سازد. چون بي خودي انرژي اش را هدر نمي دهد.
همين طور هست. چون همه چيز حرفه اي و تخصصي است و حيطه وظايف مشخص است و تعريف شده است اند.به همين دليل شکوفايي فيلم سازان در سينماي ما با همه توانايي هايي که وجود دارد بيشتر شبيه رويش تک درخت هاست تا اينکه نظام مند باشد. به طور کلي فکر مي کنيد کدام يک از مديريت هاي سينمايي در اين سال ها موفق تر عمل کرده اند؟
معتقدم شادروان سيف الله داد در دوراني که در معاونت سينمايي حضور داشتند، موفق عمل کردند. هرچند همان وقت هم دشمن ها با او خصومت جدي داشتند. ولی همه چيز قانونمندتر شده است بود.
چون او خودش از دل سينماي حرفه اي آمده بود!
و البته كسي كه در رأس دولت وقت قرار داشت هم قانونمند بود. در سينماي حرفه اي دنيا به افراد به دليل حضور کيفي و مؤثر، خلاقيت، شايستگي و توانايي هايشان بها مي دهند و نه به خاطر روابط پنهاني و گروهي. چون در سينماي حرفه اي، ضوابط حاکم است.
با اين رويکرد آيا مي توانيد تصور كنيد فلان فيلم ساز شهير باسابقه درخشان در هاليوود براي گرفتن پروانه ساخت يا نمايش فيلمش با مدير جواني که تازه يک سال از حکم مديريتش گذشته، چانه زني کند؟! يا فلان بازيگر هاليوود براي ساخته شدن فيلمي با اسپانسر سر كار بيايد؟! اينها شوخي مبتذل و بي مزه اي هستند که فقط در ايران رايج است! چطور انتظار داريم اين سيستم ما را به سينمايي حرفه اي رهنمون شود؟
در کجا سراغ داريد فيلم سازان بزرگي مانند بيضايي، تقوايي و مهرجويي بعد از سال ها کارکردن، بايد از مدير جوان تر از خود اجازه فيلم ساختن بگيرند؟
واقعا نمي دانم چه بگويم! وضعيت سينما و فرهنگ شبيه رانندگي هست. گفته مي شود در هر كشور از وضعيت بهداشت و رانندگي مي توانيد به سطح فرهنگي مردم پي ببريد. ما در اين دو زمينه اغتشاش داريم.
معتقدم جنس بازي شما حماسي هست. وقتي مي خواهيم شخصيت هاي ملي يا مذهبي را به تصوير بكشيم، اغلب فيلم سازان از چنين بازيگراني در فيلم هايشان بهره مي برند.
مثلا نمونه خارجي اش راسل کرو است و حتي در فيلم «نوح» كه با تمام ايراداتش در قالب اين نقش او را مي پذيريم يا بازي او در فيلم «گلادياتور» و… فکر مي کنم به همين دليل هم تا امروز نقش هاي شخصيت هاي مذهبي يا ملي در تلويزيون يا سينما را به شما ارجاع داده اند. نمونه مطرح آن نقش مختار ثقفي در سريال «مختارنامه» يا شخصيت مصطفي چمران در فيلم «چ» است.
با اينکه شما براي بازيگري تعريفي از حرفه اي بودن داريد که براساس آن عمل مي كنيد. ولی يكي از سؤالاتم راجع به حضور تان در فيلم «چ»» است كه يك سري واكنش ها و حواشي به وجود آورد. به عنوان نمونه همواره اين سؤال مطرح است مشکلتان با ابراهيم حاتمي كيا چه بود؟
حتي گفته مي شد پلان آخر فيلم را بازي نكرديد. البته آقاي حاتمي كيا اعتراض خود را علني کردند. ولی شما همواره سكوت كرده ايد. حالا که کف هاي روي آب از بين رفته و سنگريزه ها قابل تماشا هستند، بگوييد ماجراي اصلي چه بود؟
البته من صلاح نمي ديدم كه در آن مقطع وارد جزئيات شوم. حتي جاهايي کاملا مشهود بود که راجع به من دروغ گفته مي شود.
فقط دو جا اشاره كردم به دليل اينكه مي ترسيدم اين دروغ پردازي در آن وقت باب شود كه متأسفانه شد! فرض كنيد يك خبرگزاري با تمام امكاناتش به جنگ كسي برود كه تمام حرفش اين بوده كه بايد طبق قرارداد عمل كنيد. بنده هم اسلحه روي شقيقه كسي نگذاشته بودم كه قرارداد را امضا كند. همه از مفاد قرارداد كاملا مطلع بودند.
در جريان بودم که شما عدم حضورتان در صحنه در جمعه ها را به اطلاع تهيه کننده رسانده بوديد. ولی ظاهرا کارگردان نمي دانسته؟
نمي دانم ايشان خبر داشته يا نه. ولی در هرصورت مفاد محيرالعقولي نبود. نه فقط براي فيلم «چ» براي هر كاري كه قرارداد مي بستم، جزء اصول مردانگي مي دانستم- و مي دانم – كه اگر شرطي دارم قبل از امضا بگويم. شرط هاي من هميشه روشن بوده و هستند.
سال هاست در همه قراردادها يکي از شروطم اين بوده كه جمعه ها در اختيار پسرم باشم و سر صحنه فيلم برداري نخواهم رفت. من گفتم اگر موافق نيستيد، قرارداد نبنديد. چيز پيچيده و خلاف قانوني نبود.
وقتی کارنامه بازیگری تان را مرور می کنم، تنوع نقش زیاد است که البته رفته رفته گزیده کارتر شدید. اصولا در ابتدا معیارتان در گزینش نقش چه بود؟ و آیا به مرور وقت تغییراتی در این معیارها به وجود آمده است؟
درمورد این سؤال دو توصیه به ذهنم می رسد که فکر می کنم باید مورد توجه قرار گیرند.
اول اینکه من هم مثل همه بازیگرانی که کارشان برایشان جدی هست، به مرور و در طول مسیر باید پخته تر عمل کنم. در مورد معیارها هم اول هر لحظه قدرت فیلم نامه و گروه برایم اصل است و سپس تازگی نقش و استایلش جهت اینکه من وادی هایی تجربه نشده را طی کنم، ولی توصیه دوم که شاید اهمیتش در شرایط موجود از توصیه اول هم زیاد باشد این است که باید توجه داشته باشیم که بازیگران بعد از انقلاب و به خصوص ١٠، ١٢ سال اخیر به باعث شرایط خاصی که بر فضای سینما و به خصوص فیلم نامه نویسی و دشواری هایش حاکم شده، امکان طی کردن طبیعی مسیر بازیگری را ندارند.
به عنوان مثال بهروز وثوقی را که از بازیگران تاریخ سینمای کشور عزیزمان ایران است در نظر بگیرید. اگر بنا بود در فضای سینمای این سال ها فعالیت کند، چندتا از فیلم هایش امکان اکران و حتی رسیدن به مرحله نگارش فیلم نامه را داشتند؟ در آن شرایط فرضی چه کارنامه ای از او پیش رویمان بود؟ چگونه مسیر بازیگری اش را بررسی و تحلیل می کردیم؟
قصدم قضاوت و اثبات درستی و نادرستی و مقایسه سینمای فعلی و آن وقت نیست، به هیچ وجه.
می خواهم بگویم در شرایط فعلی امکان بازی کردن در فیلم نامه های گوناگون و نقش هایی که با جزئیات؛ از پرداخت درست تا شخصیت نوشته شده است باشند بازی کند اصلا وجود ندارد.
این روزها که از محیط حرفه ای سینمای کشور عزیزمان ایران فاصله گرفته اید، در مواجهه با شیوه های بازیگری در کشور عزیزمان ایران در مقایسه با دنیای سینما شاهد چه تحولاتی هستید؟
اصلا مقایسه درستی نیست، بعد بهتر است به آن نپردازیم!
به نظر می رسد که گرایش به بازیگری گروهی در فیلم زیاد شده. نظرتان دراین باره چیست؟
شکل بازیگری و گروه بازیگران را در هر فیلم، فیلم نامه و ماجراها و شخصیت پردازی ها مشخص می کنند، الگویی ازپیش تعیین شده است موجود نیست.
درحال حاضر علاقه مند به بازیگری هستید یا کارگردانی؟
هر دو نقطه علاقه همیشگی زندگی ام هستند.
چطور شد که در اين گذر ميني سريال «رنگ شك» را براي تلويزيون کارگرداني کرديد؟
پروژه را سيمافيلم به من پيشنهاد کرد. گفتند فيلم پليسي که قبلا از شما پخش شده، خيلي توفيق داشته است و حتي جايزه برده و حالا ما فيلمي شبيه به آن خواهيم داشت. آن وقت آقاي اسلامي مهر، رئيس سيمافيلم بود.
درحال حاضر رابطه تان با هنر چگونه است؟ فرصتي فراهم کرديد براي مطالعه يا اينکه فعاليت هنري هم مي کنيد؟
من چون پدر تك والد محسوب مي شوم، بايد همه كارها را خودم انجام دهم و فرصتي غير از كارهاي پسرم «جانيار» و ورزش روزانه برايم نمي ماند. آخر هفته فيلم هاي خوب روي پرده سينما را مي بينم. در هفته هم تا حدي كه وقت داشته باشم، موسيقي و مطالعه دارم.
اخبار ايران را به هر شکل دنبال مي كنم. سال گذشته چند شاهكار را روي پرده سينما ديدم. خوبي سينماي هاليوود اين است كه هر سال براي هر نوع سليقه اي فيلم مي سازد. فيلم هاي متفاوتي در ژانرهاي گوناگون که تمام سليقه ها را راضي مي كند. ولي با وجود اين، جريان اصلي فيلم سازي كه اصطلاحا فيلم هاي پرفروش اند، جريان هاي «مستقل» را نمي كُشد. اين راز زنده بودن هاليوود است.
نکته جالب اين است که شاهديم فيلم هاي کم بنيه از نظر بودجه ولي خوب و خلاقانه با کمپاني هاي بزرگ هاليوود مسابقه مي کنند. به نظر شما دليل آن چيست؟
چندسالي است كمپاني هاي مستقل به شكل خيلي جدي وارد مسابقه با فيلم هاي بزرگ شده است اند. فيلم «منچستر كنار دريا» با چندینه ميليون دلار ساخته شد ولي چندين ميليون دلار مي فروشد. يا فيلم «مونلايت» كه فيلمي بسيار راحت و ارزان ولی درخشان هست؛ آن قدر محكم ساخته شده است که در اكران اول خود توانست چيزي حدود ١٤٠ ميليون دلار در سينماها بفروشد و جوايز معتبري مثل اسکار را هم دريافت کرد. اين نوع فيلم ها را کمپاني هاي مستقل و کوچک مي سازند. ولی در مسابقه از کمپاني هاي بزرگ جلو مي زنند.
به هر حال در سينماي حرفه اي دنيا قوانين ضدتراست وجود دارد و اين طور نيست كه مثل جايي به عنوان نمونه «حوزه هنري» خودمان همه امکانات سينمايي مثل دفتر توليد و پخش و مالکيت سالن هاي خوب را در اختيار داشته باشند و بعد آنها به طور انحصاري و مميزانه در اختيار داشته باشند و اجازه عرض اندام به ديگران را ندهند؟
در شروع دوره اول دولت آقاي روحاني به ايشان گفتم که تمام افتخارات سينماي ايران مربوط به «مستقل ها» هست. ولی متأسفانه از هنر و هنرمند مستقل نه تنها استقبالي نمي شود که گويي از حضورشان احساس خطر نيز مي کنند. با همه اين احوال افتخارات سينماي ايران مربوط به کساني مانند مرحوم عباس كيارستمي، اصغر فرهادي، امير نادري، کيانوش عياري و جعفر پناهي است که همگي به عبارتي «مستقل» محسوب مي شوند.
و از نسل جديدتر فيلم سازان خوش فکري مثل شهرام مکري و محسن اميريوسفي؟
با وجود مشرب هاي فکري متفاوت، همه آنها مستقل ساز هستند. البته با افتخارات آنها به خود مي باليم. ولی براي اجرائي شدن پروژه هايشان تا مي توانيم سنگ اندازي مي كنيم؛ تناقض همين است.
آیا درست است که هالیوود بخشی دارد که استعدادهای کشورهای متفاوت دنیا را جذب می کند که بخشی از آن مربوط به سینمای کشور عزیزمان ایران است؟
به این شکل نیست که تصور کنید از کشورهای متفاوت استعدادها را می دزدند، بلکه به این شکل است که آن قدر حیطه فیلم نامه هایی که ساخته می شود گسترده است که همه ملل را در همان فیلم های هالیوودی می توانید ببینید.
کشورهای خاور دور که فیلم ها و سینمای خاص خودشان را دارند. غیر از اینکه در فیلم های هالیوودی شخصیت هایی از ملت های متفاوت هستند؛ فیلم های ملت ها هم هستند. به عنوان نمونه بخشی از سینمای هالیوود در قالب بازار ویدئو به شکل بسیار قدرتمند در اختیار کشورهای آسیایی است یا سینمای اروپا و آمریکای لاتین که طرفداران و تماشاچیان همیشگی خودشان را دارند.
فکر مي کنيد علل و دلايل پرسشها سينماي ايران چيست؟
به دو دليل سينماي ايران رشد سالمي ندارد و به شكل سرطاني رشد مي كند. اول اينكه براي تقويت سينماي مستقل برنامه ريزي وجود ندارد. براي رشد و توسعه، اجرا و توليد برنامه اي درازمدت نداريم و دوم اينكه براي همه سليقه ها فيلم ساخته نمي شود.
اصل همه اينها به اين نكته ريشه اي برمي گردد كه سينماي ايران دولتي است و تاريخ همواره به ما ثابت کرده که «سينماي دولتي» هيچ جاي دنيا رشد نكرده است.
روزنامه شرق
واژه های کلیدی: ايران | سينما | برنامه | سینمای | سينمايي | اخبار فرهنگی و هنری
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
